การเขียน บัน- และ
บรร- ที่เป็นพยางค์หน้าของคำ ทั้งนี้หมายถึงคำไทยซึ่งมักจะใช้สับสนกัน เพราะไม่มีหลักเกณฑ์ที่ตายตัว
๑. บัน- ใช้เป็นพยางค์หน้าของคำต่อไปนี้
บันดาล บันได
บันทึก บันกวด บันจวบ
บันจวบ บันจอย บันโหย
บันดล บันเดิน บันเทิง
บันลือ บันโดย บันทึง
บันยะบันยัง บันเหิน
แต่ถ้าจำคำกลอนต่อไปนี้จะช่วยให้การเขียนผิดพลาดน้อยลง นอกจากจะเป็นคำลึกซึ้งจริง ๆ
แต่ถ้าเป็นคำที่ใช้กันอยู่สามัญแล้วจะเขียนไม่ผิดเลย
คำไทยที่ใช้ “บัน”
นำหน้า
บันดาลลงบันได บันทึกให้ดูจงดี
รื่นเริงบันเทิงมี เสียงบันลือสนั่นดัง
บันโดยบันโหยให้ บันเหินไปจากรวงรัง
บันทึงถึงความหลัง บันเดินนั่งนอนบันดล
บันกวดเอาลวดรัด บันจวบจัดตกแต่งตน
คำ “บัน”
นั้นฉงน ระวังปนกับ “ร– หัน”
๒. บรร- ใช้เป็นพยางค์หน้าของคำที่แผลงมาจาก
ประ- เช่น
บรรจง แผลงมาจาก ประจง
บรรจบ แผลงมาจาก
ประจบ
บรรจุ แผลงมาจาก ประจุ
บรรทุก แผลงมาจาก ประทุก
บรรเทา แผลงมาจาก ประเทา
บรรลัย แผลงมาจาก ประลัย
บรรลุ แผลงมาจาก ประลุ
บรรเลง แผลงมาจาก ประเลง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น